«آنفلوآنزای گوجه فرنگی» نوعی از آنفلوآنزا نیست
تاریخ انتشار: ۱۵ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۹۴۸۲۰۷
همشهری آنلاین -یکتا فراهانی:. بیماری آنفلوآنزای گوجه فرنگی نه آنفلوآنزا است و نه ربطی به گوجه فرنگی دارد؛ فقط از این جهت که تب شدید و سایر علائم آن شبیه آنفلوانزاست و روی پوست بیمار هم جوش های قرمز رنگ ظاهر می‌شود، آنفلوانزای گوجه فرنگی یا تب گوجه فرنگی نامیده شده است. این نام هم علمی نیست و به همین دلیل اگر در سایت منابع بین المللی مثل CDC (مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌های آمریکا) یا WHO (سازمان جهانی بهداشت) جست و جو کنید برای این نام‌ها مطلبی پیدا نمی‌کنید و احتمالا در بعضی از ایالات هند که این بیماری بومی است، چنین نامی برایش جا افتاده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
محمدکاظم شاه کرمی، دکترای تخصصی ویروس شناسی پزشکی، عضو اتاق فکر ویروس شناسی سازمان نظام پزشکی تهران بزرگ و عضو هیئت علمی موسسه تحقیقات واکسن و سرم سازی رازی می‌گوید: «قبل از پاندمی کرونا مردم نسبت به بیماری‌های ناشناخته و جدید حساس نبودند اما بعد از شیوع کرونا نسبت به انواع بیماری‌های ویروسی در هر کجای دنیا حساس شده‌اند و برای کسب اطلاعات بیشتر علاقه نشان می‌دهند. »
بروز تب گوجه فرنگیبه گفته دکتر شاه کرمی حدود سه هفته قبل مقاله‌ای چاپ شد و بیماری آنفلوآنزای گوجه‌فرنگی را به عنوان یک بیماری ویروسی جدید مطرح کرد و به همین دلیل اخیرا درمورد آن سوالات زیادی می‌شود.
درآن مقاله، دو احتمال برای عامل ایجاد بیماری مطرح شده بود؛ یکی اینکه عامل بیماری یک ویروس جدید باشد که بعد از ابتلا به بیماری‌های ویروسی موسوم به تب‌های خونریزی دهنده (که از طریق نیش بندپایان منتقل می‌شوند) در بیماران ظاهر می‌شود و دیگری اینکه ویروس جدیدی باشد که در دسته بیماری‌های HFMD (یا بیماری دست، پا، دهان) قرار می‌گیرد.
در مقالات بعدی با ارائه شواهد تاکید شد آنفلوآنزای گوجه‌فرنگی نه ارتباطی به آنفلوانزا دارد و نه گوجه فرنگی. عامل آن هم ویروس ناشناخته و جدیدی نیست. بیماری، ویروسی و مسری است که بومی هند است و کشنده هم نیست.
تاریخچه تب گوجه فرنگی در هنداین ویروس شناس می گوید، تب گوجه فرنگی نخستین بار در سال ۲۰۰۱ در کشور هند و ایالت کرالا گزارش شد. در آن سال بیش از ۸۰ کودک زیر پنج سال به این بیماری مبتلا شدند. نمونه همه این کودکان تست و مشخص شد عامل آن، یکی از ویروس های ایجاد کننده HFMD به نام انتروویروس است.
در سال‌های بعد هم طغیان هایی از این بیماری اتفاق افتاد که آخرین مورد ابتلای قطعی به آنفلوآنزای گوجه‌فرنگی مربوط به سال ۲۰۲۲ در هند بوده است.
آمار دقیقی از موارد ابتلا در دست نیستبه گفته شاه کرمی آمار تعداد مبتلایان به تب گوجه فرنگی دقیق نیست چون بسیاری از بیماران با علم به اینکه بیماری بدون هیچ اقدام درمانی هم خودبه‌خود بهبود می‌یاید به مراکز درمانی مراجعه نمی‌کنند و احتمالا سیستم بهداشتی هند هم این بیماری را پایش نکرده است.
علایم بیماریاین ویروس شناس می‌گوید علایم اولیه بیماری آنفلوآنزای گوجه فرنگی شامل تب بالا، جوش‌های پوستی و درد شدید مفاصل است. البته علایمی شبیه آنفلوآنزا مانند خستگی، تهوع، اسهال و استفراغ و از دست دادن آب بدن هم دارد.
طی ۲۰ سال گذشته نیز الگوهای بالینی بیماری هم تا حدی تغییر کرده؛ به طوری که اگر در ابتدا تقریبا همه افراد مبتلا، بچه‌های زیر پنج سال بوده‌اند؛ ولی در سال‌های بعد به تدریج بچه‌های بزرگ‌تر و بعدا نوجوانان و بزرگسالان هم در بین مبتلایان دیده شده‌اند. ضمن آنکه، قبلا جوش‌ها بیشتر کف دست و پا دیده می‌شدند ولی در موارد جدید، جوش‌ها در ناحیه تنه، قفسه سینه، لگن و شکم هم دیده می‌شوند.
سرعت انتقال بالای بیماریبه گفته دکتر شاه کرمی، بیماری تب گوجه فرنگی بسیار مسری است. موارد ابتلای کودکان به این بیماری بیشتر است، چون کمتر بهداشت را رعایت می‌کنند و معمولا خیلی با همدیگر در تماس نزدیک هستند و به سطوحی که آلوده به ویروس است دست می زنند و اشیای آلوده را داخل دهانشان می‌برند. استفاده از اسباب‌بازی یا لباس مشترک هم یکی دیگر از راه‌های انتشار ویروس بین بچه هاست.
درماندکتر شاه کرمی می‌گوید درحال‌حاضر هیچ واکسن یا داروی خاصی برای این بیماری وجود ندارد. افرادی که مبتلا می شوند باید ایزوله شوند و استراحت کنند. نوشیدن مایعات فراوان، کمپرس آب گرم برای کاهش خارش و سوزش جوش‌ها نیز مؤثر است. برای تسکین تب و بدن درد هم می توان از مسکن استفاده کرد.
کد خبر 703652 برچسب‌ها گوجه فرنگی بیماری - آنفلوآنزا کودکان بیماری - ویروس پزشکیمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: گوجه فرنگی بیماری آنفلوآنزا کودکان بیماری ویروس پزشکی آنفلوآنزای گوجه فرنگی تب گوجه فرنگی شاه کرمی جوش ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۹۴۸۲۰۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
جهان در خطر: تنها راه جلوگیری از همه‌گیری‌های حیوانی چیست؟
راز بقا: نقشه راه پیشگیری از بیماری همه گیر، که در ۲۶ مارس در مجله “Nature Communications” منتشر شد، توصیه می‌کند از مکان‌هایی که حیوانات در آن غذا می‌خورند و استراحت می‌کنند، محافظت یا احیا شود و برخورد انسان با حیات وحش در مناطق توسعه‌یافته‌تر به حداقل برسد.
به گزارش راز بقا، شیوع بیماری‌های عفونی ناشناخته قبلی، مانند کووید-۱۹ یا اچ‌آی‌وی، زمانی ایجاد می‌شود که ویروس از حیوانی به انسان منتقل شود. به این انتقال «سرریز مشترک بین انسان و دام» می‌گویند. حیوانات وحشی که به دلیل کمبود غذا یا از دست دادن زیستگاه تحت فشار قرار می‌گیرند، بیشتر مستعد ابتلا به عفونت‌های ویروسی می‌شوند و حتی ممکن است ویروس‌های بیشتری را دفع کنند.
حفاظت از جنگل‌ها، رودخانه‌ها و دیگر فضا‌های طبیعی قبلاً به‌عنوان روشی مقرون‌به‌صرفه برای جلوگیری از بیماری‌های همه‌گیر مطرح شده است.
توصیه‌های جدید برای کاهش سرریز‌ها (که توسط یک تیم بین‌المللی متشکل از زیست‌شناسان، بوم‌شناسان و کارشناسان سیاست گردآوری شده) بر اساس مطالعات موردیِ سرریز بیماری مشترک انسان و دام از خفاش‌هاست.
محققان در سال ۲۰۲۲ پس از مطالعه ویروس “Hendra” در نیمه گرمسیری شرق استرالیا، (که چهار نفر از هفت انسان آلوده را کشته است) گزارش دادند که وقتی کمبود غذا در زمستان باعث شد تا خفاش‌های میوه‌خوار به دنبال گیاهان گلدار در باغ‌های شهری یا مناطق کشاورزی باشند، سرریز‌ها روی دادند. در نتیجه این امر ویروس به اسب‌هایی که در مناطقی که خفاش‌های آلوده ادرار یا مدفوع دفع می‌کردند، منتقل شد و سپس اسب‌های بیمار برخی از انسان‌ها را آلوده کردند.
راینا پلورایت (Raina Plowright)، بوم‌شناس بیماری در دانشگاه کرنل که هم پژوهش سال ۲۰۲۲ و هم مقاله جدید را نوشته، می‌گوید: «وقتی متوجه شدید که چگونه سرریز اتفاق می‌افتد، راه‌حل‌ها آشکار می‌شوند. به عنوان مثال، برای جلوگیری از شیوع بیماری هندرا، یک استراتژی که اکنون در جنوب شرقی کوئینزلند آزمایش می‌شود، کاشت مجدد پنج گونه از درختان گلدار است. گاهی‌اوقات تغییرات بسیار کوچک در یک اکوسیستم می‌تواند اثرات واقعاً عمیقی داشته باشد.»
آیرورو تانشی (Iroro Tanshi)، بوم‌شناس دانشگاه واشنگتن در سیاتل، می‌گوید راه دیگری که برای جلوگیری از سرریز وجود دارد، محافظت از مکان‌های وحشی و «واقعاً قطع تماس» با جمعیت حیوانات وحشی است.
نیجریه جایی است که تانشی به مطالعه خفاش‌ها می‌پردازد. او جوامع محلی را در جلوگیری از آتش‌سوزی‌های جنگلی ناشی از انسان و ارائه منابع جایگزین پروتئین به مردم برای کاهش نیاز به شکار خفاش‌ها در غار‌ها مشارکت می‌دهد.
به گفته سازمان بهداشت جهانی، گونه‌های خفاش میزبان چهار بیماری از نُه بیماری هستند که بیشترین خطر بالقوه را برای سلامت عمومی دارند.
وینیفرد فریک (Winifred Frick)، دانشمند ارشد در سازمان غیرانتفاعیِ “Bat Conservation International” مستقر در آستین، تگزاس، می‌گوید: این تاکتیک‌های می‌توانند «برای حیوانات دیگری که می‌توانند مخازن ویروسی باشند» مانند جوندگان، نخستی‌سانان یا پرندگان هم اعمال شود.
احتمال جهش ویروس‌ها از انسان به حیوان دو برابر بیشتر از بالعکس است. بر اساس مطالعه جداگانه‌ای که در ۲۵ مارس منتشر شد، پس از تجزیه و تحلیل نزدیک به ۵۹۰۰۰ توالی ژن ویروسی مرتبط با انواع میزبان‌های مهره داران، محققان دریافتند که تقریباً دو سوم از انسان‌ها ویروس‌ها را به حیوانات منتقل می‌کنند در حالی که تنها حدود یک سوم از ویورس‌ها از حیوان به انسان می‌رسد.
سدریک تان، ژنومیست میکروبی در مؤسسه ژنتیک دانشگاه کالج لندن که مطالعه توالی ویروسی را رهبری می‌کرد، می‌گوید: «جریان پرش ویروس‌ها بین گونه‌های مختلف جانوری فرآیندی بی‌پایان است.»
محققان امیدوارند که در کنار سرمایه‌گذاری در فناوری زیست پزشکی و اپیدمیولوژیک برای جلوگیری از همه‌گیری‌های آینده، تصمیم گیرندگان همزمان روی حفظ اکوسیستم‌ها سرمایه گذاری کنند تا در وهله اول از سرریز جلوگیری کنند.
آن‌ها همچنین می‌گویند که باید تعداد جاده‌ها را به مکان‌های وحشی کاهش داد. جاده‌ها راه را برای توسعه زیرساخت‌ها هموار می‌کنند که زیستگاه حیات وحش را از بین می‌برد. آن‌ها همچنین به مردم اجازه می‌دهند تا خیلی سریع به حیوانات و یکدیگر دسترسی داشته باشند.
به گزارش راز بقا، محققان دیگر نشان داده‌اند که تراکم بیشتر جاده‌ها خطر ابتلا به ابولا را افزایش می‌دهد و ویروس ابولا در جاده‌های اصلی پخش می‌شود؛ بنابراین سیاست گذاران و مقامات بهداشت عمومی باید مطالعه سرریز‌های مشترک بین انسان و دام را قبل از تبدیل شدن یک ویروس به یک بیماری همه گیر یا همه گیر، به جای اینکه به عنوان «یک فکر بعدی» در نظر بگیرند، در اولویت قرار دهند.
منبع: ساینس نیوز
tags # کرونا ، ویروس ، محیط زیست سایر اخبار
آغاز بارگذاری مدارک پذیرفتهشدگان آزمون آموزگاری